Lista sprzętu do zabrania na wyprawę: śpiwór puchowy kurtka puchowa botki puchowe wór transportowy (80-100 L) plecak (60-80 L) plecak mały (20-30 L) - podręczny buty plastikowe buty trekkingowe rękawice ciepłe (łapa wice) rękawiczki polar albo wind stopper rękawiczki cienkie (od słońca) bluza z polara (lub wind stopper) spodnie z polara bluza przeciwwiatrowa spodnie przeciwwiatrowe termos butelka na napoje raki kijki narciarskie czapka ciepła czapka przeciwsłoneczna z daszkiem i osłoną na kark okulary przeciwsłoneczne (lodowcowe) ochraniacze przeciwśniegowe bielizna przeciwpotliwa (koszulki-2 szt., kalesony 2-szt.) koszulki bawełniane gogle narciarskie termorest lub karrimat - 2 szt. krem oraz pomadka z filtrem UV przybory kuchenne osobiste (kubek, łyżka, miska) czołówka i zapasowe baterie aparat fotograficzny ulubiona maskotka Pamiętaj, nawet najlepszy sprzęt nie zapewni Ci wejścia na szczyt bez przygotowania kondycyjnego i nastawienia psychicznego!

Aconcagua

• Relacja IX (Piotr Konieczka)
• Relacja VIII (Joanna Całka)
• Logo Małachowskiego ratuje życie (Ryszard Pawłowski)
• Relacja VII (Asia Ślusarska)
• Relacja VI (Maciej Przyborski)
• Relacja V (Rafał Bobiński)
• Relacja IV (Joanna Chodowicz - Szewczuk)
• Relacja III (Rafał Ferdyn)
• Relacja II (Anna Borecka-Pasek)
• Relacja I (Ryszard Pawłowski)

Pomysł wyprawy na Aconcagua zakiełkował podczas wrześniowego wyjazdu na Elbrus w 2010r. Wtedy wydawał sie jeszcze zupełnie nierealny, musiałam się do tej myśli przyzwyczaić i przekonać samą siebie, że to jest do zrobienia.
- Myślisz, że dam radę? - pytałam po raz setny Ryśka.
- Gdybym tak nie myślał, to bym cię nie namawiał - odpowiadał po raz setny z anielską cierpliwością.
Pozostało więc... spróbować.

SANTIAGO
W sobotni, styczniowy poranek wylądowaliśmy w Santiago. Od początku byłam zachwycona: gorąco, słonecznie, miła odmiana od ponurej polskiej zimy. Niecałe 2 dni to zdecydowanie za mało na poznanie miasta, jednak zupełnie nie było mi żal, że już następnego dnia opuściliśmy Santiago i udaliśmy się do Mendozy, najbogatszej prowincji chilijskiej, słynącej z doskonałych win i wydobywanej ropy naftowej.

MENDOZA
Obowiązkowy etap podróży dla wszystkich, których celem jest Aconcagua.
Papierkologia zajęła pół dnia, po południu jako szczęśliwi posiadacze pozwoleń relaksowaliśmy się przy obrzydliwych, tłustych stekach (koledzy mieli inne zdanie) i o niebo lepszym winie( tu mieliśmy zbieżne poglądy).
We wtorek, po zakupach żywnościowych, wyruszyliśmy busem w kierunku Puente del Inca.

PUENTE DEL INCA (2700 m)
Tutaj atmosfera była zdecydowanie bardziej górska. Zrobiliśmy jedno wyjście aklimatyzacyjne na okoliczny szczyt o bliżej nieokreślonej nazwie, stąd po raz pierwszy udało nam się zobaczyć cel naszej wyprawy, ośnieżoną Ankę.
Na drugi dzień nastąpiło wielkie przepakowywanie, co okazało się zadaniem niełatwym, bo część rzeczy zostawała, część jechała prosto do bazy, a niezbędną część na najbliższe 2 dni trzeba było ze sobą zabrać. Zagadkowym sposobem dużo rzeczy zostawiłam w depozycie w Puente del Inca. Torba jadąca do bazy była całkowicie wypchana a plecak podręczny zdecydowanie za ciężki...
Kilka minut jazdy busikiem i znaleźliśmy się u wylotu doliny Horcones, skąd wreszcie rozpoczynała się prawdziwa przygoda.

CONFLUENCIA (3.350 m)
Po 2 godzinach niezbyt forsownego marszu doszliśmy do Confluencji, gdzie zamierzaliśmy spędzić 2 noce. Następnego dnia czekał nas kilkugodzinny marsz do Plaza Francia położonej na wys. 4300 m. Południowa ściana Aconcagua prezentowała się wspaniale i grożnie. Dodatkową zaletą była stopniowa aklimatyzacja, bo już nazajutrz mieliśmy się przenieść do bazy Plaza de Mulas, położonej na tej samej wysokości.

PLAZA DE MULAS (4300 m)
Na pierwszy rzut oka życie w bazie wygląda jak wakacje na polu namiotowym: spokój, odpoczynek i lenistwo. W rzeczywistości wysokość dawała już o sobie znać, nawet krótki spacerek z namiotu do blaszaka zwanego "bańo" powodował zadyszkę. Pierwsze wyjście do Nido de Condores okazało się mniej męczące niż myślałam, obserwując drogę biegnącą zakosami pod górę.
- Jutro będzie jeszcze lepiej, pójdziecie co najmniej godzinę krócej - przekonywał Rysiek.
Niestety, wbrew zapewnieniom na drugi dzień nie szłam krócej, przeciwnie, droga wydłużyła się o dobre pół godziny. Za trzecim razem, po dniu odpoczynku, czas podejścia nieco się poprawił. Wreszcie mieliśmy zostać w Nido na nocowanie.

NIDO DE CONDORES (5.350 m)
Wygody skończyły się na dobre, nie było bufetu, toalety, internetu, ujęcia wody. Pierwszą noc miałam prawie kompletnie nieprzespaną, opakowana we wszystkie puchowe rzeczy czekałam, aż wzejdzie słońce i opuszczenie namiotu nie będzie tak bardzo nieprzyjemne. Tego dnia zaplanowane było założenie obozu w Colerze, część ekipy miała tam przenocować i następnego dnia atakować szczyt. Plany pokrzyżowała nam trochę pogoda, zaczął padać gęsty śnieg i zamiast w Colerze założyliśmy obóz w Berlinie, około 50 metrów niżej. Druga noc w Nido okazała się tylko odrobinę lepsza od pierwszej.

BERLIN (5850 m)
Do Berlina dotarliśmy późnym popołudniem. Właściwie czas upływał głównie na czekaniu, aż zagotuje się woda, aż wrócą koledzy, którzy tego dniazdobyli szczyt, aż uda się w końcu zasnąć, aż przyjdzie ranek i będzie można wyruszyć w kierunku szczytu...

SZCZYT (6962 m)
Przed czwartą obudził mnie wiatr szamoczący namiotem. Leżałam i myślałam o tym, że dziś jest ten najważniejszy dzień wyprawy na który tyle czekałam, zastanawiałam się jednocześnie czy nie wieje za bardzo, czy dam radę...
O szóstej byłam gotowa do wyjścia. No, prawie gotowa, bo kiedy wyszłam znamiotu i zaczęłam zakładać raki, po chwili okazało się, że lewy rak jest na prawym bucie, a pasek poprzekładany według bardzo pokrętnej logiki. Zadanie mnie przerosło. Stres? Wysokość rzuciła mi się na głowę?
- Rysieeek, pomożesz mi, hmm... z rakami?
Z namiotu wysunęły się ręce i zawiązały wszystko jak trzeba. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz było mi tak wstyd... Zgodnie ze wskazówkami ruszyłam do góry między skałami. Prawie nie było widać ścieżki zasypanej świeżym śniegiem. Było jeszcze ciemno, wiatr unosił z ziemi śnieg i wciskał w każdą szczelinę w ubraniu. Miejscami zapadałam się po kolana w zaspy, potem znowu trafiałam na fragment ścieżki, za chwilę ponownie szłam zupełnie "na czuja". Po jakimś czasie teren wypłaszczył się i znalazłam się w zupełnie innym świecie. Powoli wstawało słońce, wiatr nieco zelżał a moim oczom ukazała się droga prowadząca z Colera, a na niej wąż ludzi poruszających się jakby w zwolnionym tempie. Po krótkiej rozmowie łamaną mieszanką angielskiego i hiszpańskiego ruszyłam za grupą Argentyńczyków. Po około 3 godzinach dogonił mnie Rysiek, który w tym czasie gotował dodatkowe ilości herbaty potrzebnej na drogę. To już zupełnie dodało mi otuchy!
Szło się całkiem dobrze. Pierwszy większy kryzys nastąpił w okolicach Independencji, a to nie była nawet połowa drogi... Na długim trawersie prowadzącym pod Canaletę kilka razy rozważałam odwrót, na co Rysiek odpowiadał:
- Jeżeli nie czujesz się na siłach to wracamy, spróbujesz jutro.
Paradoksalnie, działało to na mnie mobilizująco, myślałam; "pogoda piękna, nie wiadomo jak będzie jutro, przeszłam już taki kawał i nie mam ochoty tego powtarzać" i szłam dalej. Odpoczynek pod Canaletą był nieco za krótki, bo Rysiek uparł się, żebym ruszyła przed ekipą argentyńską.
Sił miałam coraz mniej ale czułam się dobrze a bliskość celu działała jak magnes. Człapałam pod górę odliczając kroki i co chwilę spoglądając w stronę szczytu. Niepokoiły mnie nadciągające chmury, obawiałam się, że nie zdążę przez nie obejrzeć widoków... Podejście i trawers ciągnęły się w nieskończoność, wreszcie zobaczyłam niedaleko przed sobą Ryśka machającego usłyszałam:
- Idź pierwsza, to jeszcze tylko kilka minut.
" k... jakie kilka minut, to jeszcze nie koniec?!?" pomyślałam i ruszyłam przodem. Ostatnie pięć kroków, podniosłam głowę i zobaczyłam kopczyk z flag przywiązanych do krzyża. W tym momencie wszystko przestało być ważne: zmęczenie, niewyspanie, chmury, śnieg, który właśnie zaczął padać,a nawet brak widoków. Liczyło się tylko to, że tu jestem . Uśmiech od ucha do ucha był tylko małym kawałkiem ogromnej radości. Byłam naprawdę szczęśliwa!
Zdjęcia, gratulacje i... chwile spełnienia. Udało się!!!
- Dobra, schodzimy, bo pogoda się psuje - słowa Ryśka sprawiły, że wróciłam nieco do rzeczywistości. No tak, przypomniały mi się wszystkie historie, że wejście na szczyt to jedno, ale droga w dół może okazać się o wiele trudniejsza... Tu miłe zaskoczenie, po 2 godzinach niezbyt uciążliwego marszu byliśmy spowrotem w Berlinie, pomimo tego że pogoda kompletnie załamała się i schodziliśmy w gęsto padajacym śniegu i małej widoczności.

BAZA PLAZA DE MULAS
Po nocy w Berlinie zwinęliśmy obóz i zeszliśmy do Nido de Condores. Tam znowu pakowanie, porządkowanie i w dół do bazy. Emocje powoli odpuszczały, mięśnie dawały o sobie znać. Nie mogłam uwierzyć, że ostatni raz pokonuję tę trasę... Pod wieczór dotarliśmy do Plaza de Mulas, które teraz wydawało mi się zupełnie innym, przytulnym i ciepłym miejscem.
Byłam zaskoczona, że drogę z namiotu do messy, czy bańo mogę przebyć biegiem, prawie bez zadyszki. Następny dzień był przeznaczony na kąpiel i przygotowanie bazy na przyjęcie kolejnej ekipy. Pozostało przebrnąć dolinę Horcones i spowrotem byliśmy w Puente del Inca.

VALPARAISO
Pozostałe 3 dni do powrotu, postanowiliśmy wykorzystać na odpoczynek nad wodą w miejscowościach Valparaiso i Vina del Mar, oddalonych niecałe 2 godziny jazdy autobusem od Santiago. Słońce, plaża, ocean, wreszcie, "normalne" wakacje. Jednak po ostatnich dniach spędzonych w surowym otoczeniu gór czułam, że czegoś mi tu brakuje i... że to zupełnie nie moja bajka...

Kiedy rok temu, nomen omen 13 w piątek, schodziliśmy z Mirkiem z Kili po zdobyciu szczytu, czuliśmy spełnione marzenia ale już za chwilę powstało pytanie: co dalej? Po kilku miesiącach Mirek dał odpowiedź co i jak: Aconcagua z Ryśkiem Pawłowskim.
Nie bardzo wiedziałem o co i o kogo chodzi, rzut oka w internet, 6962m ok. , raptem 1000m więcej, damy radę! Całość kontaktów, wyposażenia, umów, dat i lidera wziął na siebie Mirek, więc kiedy stawiłem się 25.01.2010 na Okęciu czułem wyłącznie radość z uwolnienia się od zarządzania firmą i perspektywy fajnych 3,5 tygodniowych wakacji w Argentynie. W Buenos było ciepło, nawet bardzo, ekipa katowicka z Ryśkiem doleciała z opóżnieniem , które warszawska czwórka wykorzystała na "tango show" i inne miejscowe atrakcje. Wino tinto lało się strumieniami przez całą podróż do Mendozy (17godz w autobusie) i kiedy wreszcie lider nas zobaczył od razu nazwał nas "gorszą grupą" co miało nas podobno wszystkich motywować.

W Puenta del Inca powoli wczuwaliśmy się w nastrój górskiej wyprawy, choć wciąż na luzie: kąpiel w strumieniu (dobrze że ćwiczyłem zimne prysznice ale i tak ryczałem jak ranny łoś), spacerki na okoliczne górki (z 2700 na niecałe 4000m), befsztyki i wino , sama radość.
Od pierwszego lutego zaczęły się schody. Co prawda Confluencja (3500) i Plaza Francia to wciąż luzik ale do Plaza de Mulas (4400) już się lekko zadyszeliśmy (jeden z katowickiej nawet nie doszedł). W tym momencie palacze rzucili palenie, wino zamieniliśmy na rosoły z kur wielu, wiatr trzepotał namiotami jak silnik odrzutowca i mieliśmy nocami dużo czasu aby przemyśleć swoje wcześniejsze naganne postępowanie. Testem prawdy stało się trzy-krotne wspinanie po gołoborzu na Nido de Condores (5400) z depozytem plecakowo-jedzeniowym. W momencie jak test został zaliczony (wszedłem decyzją lidera do pierwszej czwórki uderzeniowej jako najgorszy z najlepszych), przyszedł kryzys aklimatyzacyjny oraz problem z pękniętym zębem. Determinacja była jednak tak wielka , że ból głowy został załatwiony ibupromem max i kaszką bebiko, zęba usunąłem samodzielnie jak Tom Hanks (choć on miał łyżwę i poszło mu łatwiej niż mnie kamieniem).

9-tego lutego wiatr ucichł, lider uznał że podstawa aklimatyzacyjna jest ok i pierwsza brygada ruszyła z namiotami do Colery (prawie 6000). Okienko pogodowe zamknięte dla wcześniejszych ekip (ponad 100km/godz wiatru i temp odczuwalna -50) zamieniło się w słoneczko, oczywiście wiało i było zimno ale nie aż tak. Następnego dnia mieliśmy wyjść ok. 6 rano, z czołówkami, w skorupach z rakami, na atak końcowy. Lider, który nocował na Nido już o 5,30 pojawił się znienacka w naszym obozie i przyspieszył topnienie śniegu w menażkach. Jako najgorszy (56 lat, czworo wnucząt) ruszyłem pierwszy aby zdobyć przewagę czasową. Artur (32lata) minął mnie lekkim krokiem po pół godzinie, Krzyś (44) po kolejnej godzinie ale dalej szliśmy już blisko. Ela została z tyłu i wiadomości były złe. Lider dobił na Independencji. Potem był bardzo, bardzo długi, samotny, śnieżny trawers gdzie wiał przerazliwie zimny wiatr i moje próby zrobienia jednorazowo więcej niż 20 kroków pod rząd kończyły rozpaczliwym łapaniem powietrza bez grama tlenu. Koledzy z liderem czekali na mnie pod skałą przed Canalettą (cholerny pionowy żleb, kto tak wymyślił na koniec to nie wiem), dali mi 5 minut i ochoczo ruszyli pod górę. Może bym posiedział dłużej ale lider ustawił się za mną i niby nie popędzał ale coś mówił o zegarku. Zachęcałem, żeby szedł swoim tempem, dziś już wiem, że pilnował mnie jak swojej statystyki tym bardziej , że Eli nie było na horyzoncie.

Po 2 kolejnych godzinach prawie na czworakach padłem na kolana całując ziemię na szczycie przy krzyżu i tak trwałem w otępieniu nie wierząc w swoje szczęście. Potem zdjęcia, sto lat dla Ryśka za 25 wejście na Ancę i odwrót ( łatwo potknąć się schodząc o własne raki) i nagle wielka radość bo doszła ledwo żywa nasza Ela i lider zaliczył szczyt raz jeszcze.
W Colerze czekała już z gratulacjami i herbatą druga grupa uderzeniowa (Gosia, Marc-Irlandczyk i Mirek) a my po chwili ruszyliśmy do Nido.

Dwa dni później, gdy w pełnym składzie świętowaliśmy w schronisku na Mulasie, podpisując pamiątkową koszulkę, swoje zwycięstwa, kolejna grupa Polaków z Krakowa bardzo nam zazdrościła , że my już, co tym bardziej przydawało nam smaku do tinto. Zarośnięci ponad 2-tygodniowy zarostem (wyłącznie panowie), zaśmierdzeni potem i "depozytem", szczęśliwi, 13 lutego zaczęliśmy schodzić do P.d Inca przez Los Horcones (35km). Wieczorem pierwszy od wielu dni befsztyk, śpiewy chóralne , prysznic w hosterii a nawet pierwsze, krwawe próby golenia bród.

I właśnie wtedy gdy lider uznał , że już nic się zdarzyć nie może, gdy ubezpieczenia przestały działać a helikopter przestał być potrzebny, zdarzyła się ta historia:
Wracając po ciemku z knajpy do noclegowni poprzez stare, nieużywane bocznice (bez asekuracji i poręczówek!), nasz Krzyś (zresztą lekarz) nagle zapadł się pod ziemię. Dochodził do nas z ciemności (brak czołówek!) jedynie głuchy jęk (brak radiostacji!) . Ekipa ratunkowa dolna (Gosia i ja ) rzuciliśmy pomiędzy szyny podsadzając za kolanka, ekipa ratunkowa górna ciągnęła za szyję i Krzyś cudem został uratowany! Żebra i reszta ocalały! Uff!

Jak zwykle po zdobyciu szczytu powstaje pytanie : co dalej?
Tym razem nie mam wątpliwości i problemu z odpowiedzią : Nepal z Ryśkiem! Island Peak , może Ama Dablam za jednym zamachem! Skuteczność gwarantowana! Rysiek to wymyślił!

Antafagasta	Joasia z liderem	Niezłomna trójka
Samotnie na szczycie	Pustynia Atakama	Widok na Berlin