To piąta, co do wielkości, góra świata. Położona niedaleko Everestu, sprawia wrażenie lekkości i elegancji, znacznie odróżniająca się od szczytów ją otaczających, bowiem jej sylwetkę kreśli szczytowa piramida, dlatego można uznać ja za wzór góry Himalajów. Usytuowana jest dwadzieścia kilometrów od Everestu w masywie Khumbakara. Makalu jest kulminacją grupy górskiej Makalangur Himal i jest fragmentem potężnego masywu obciętego ze wszystkich stron stromymi urwiskami. Na wysokości około 7400 m n.p.m. występuje ogromne wypłaszczenie ograniczone kilkoma charakterystycznymi szczytami: od południa Makalu, od zachodu Kangchungtse, zwanym również Makalu II i wznoszącym się od północy ( na wysokość 7640 m n.p.m.) szczytem Chomo Lonzo (7790 m n.p.m.).
Do podnóża góry prowadzi dolina Arun, zaś samo Makalu otaczają z dwóch stron lodowce: Barun i Sakyeteng. Do szczytu prowadzą trzy granie: filarem zachodnim do lodowca Barun, ku pónocnemu zach. w stronę Makalu La oraz ku południowemu wsch. W kierunku Makalu South. Sama nazwa góry do dziś nie jest jasna, według niektórych, pochodzi ona doliny rzeki Kama Lung, lub od sanskryckiego słowa Maha Kala, co jest jednym z imion boga Sziwy i oznacza Wielki Czarny. W języku ludności zamieszkującej jej okolice nazywana jest również Kumba Karna, czyli Olbrzym. I rzeczywiście jej rozmiar budzi podziw. Jeszcze w XIX wieku Makalu uważano za najwyższą górę świata. Na grani południowo-wschodniej Makalu znajduje się niewielkie wzniesienie osiągające wysokość 8010 m n.p.m. nazywane w literaturze Makalu South - zostało zdobyte w 1970 roku przez Japończyków, którzy zdobywali wtedy główny wierzchołek nową drogą. Kilka lat później Makalu South osiągnęli wspinacze czescy i w książce opisującej ich wspinaczkę, wierzchołek ten traktowany jest jako samodzielny szczyt.
Pierwszy rekonesans odbył się w 1921 roku, a dokonał go Brytyjczyk Howard-Bury, który co prawda wybrał się na Everest, a znalazł się pod Makalu i dotarł tam jedynie do 6000m. Znaczna pomocą w odkrywaniu góry stały się zdjęcia lotnicze zrobione w 1933 roku, ukazujące dokładnie zachodnią i południową ścianę Makalu. Pierwszą poważną próbę zdobycia góry, podjęli Amerykanie w 1954 roku i wytyczyli oni drogę wzdłuż grani południowo wschodniej, choć dotarli tylko do 7150m. Kolejna próbę wznowili Brytyjczycy z Edmundem Hilarym na czele i dotarli oni do Przełęczy Makalu La, lecz w trakcie wyprawy Hilary poważnie zachorował i ekspedycja nie odniosła sukcesu. Dopiero zasadniczego postępu w zdobywaniu góry dokonali Francuzi, którzy dotarli do 7640m, zdobywając tym samym sąsiednie Kangchungtse, połączonym Przełęczą Makalu La z ośmiotysięcznikiem, oraz sąsiednie Chomo Lonza ( 7678m).
Francuzi ponowili atak rok później i posiadając, jak na tamte czasy, znakomity sprzęt. Wspinacze zaatakowali ścianę północną i na 7800 metrów założyli IV obóz. Ataku szczytowego dokonali 15 maja o 8 rano i w kilka godzin później byli na szczycie. Spektakularne jednak było to, iż na szczyt dotarł cały zespół złożony z 9 osób. Dalszy podbój góry kontynuował także sam Ed Hilary w 1961 roku, powróciwszy pod górę z zamiarem wejścia na szczyt bez tlenu, jednak w trakcie drogi do III obozu, dostał wylewu i kontynuowanie jego podboju musiało się zakończyć. Ekspedycja zaś trwała nadal jednak to także zakończyło się tragicznie, bowiem na wysokości 8100 metrów sam lekarz wyprawy spadł i w wyniku urazów zachorował na zapalenie płuc, a dwaj inni uczestnicy dostali zatoru tętnic i obrzęku płuc. Możliwe, iż te tragiczne okoliczności spowodowały, że przez kilka lat nie odbyła się żadna ekspedycja na Makalu. Dopiero w 1970, japońska wyprawa poprowadziła nową drogę granią południowo-wschodnią. Sukcesem zakończyła się także przeprowadzona rok później wyprawa francuska, kierowana przez Roberta Paragota, alpiniści dokonali ataku przy huraganowym wietrze dochodzącym do 150km/h. Po kolejnych czterech sezonach cel osiągnęli też Jugosłowianie, kierowani przez Aleja Kunavera. W 1976 roku, grzędą południowo-zachodnią na szczyt weszła mieszana hiszpańsko-czechosłowacka ekipa. Rok później, próby bezskutecznej, dokonała wyprawa brytyjsko - amerykańsko - jugosłowiańska. W 1978 roku, na szczycie Makalu staje kolejna międzynarodowa wyprawa, a w niej miedzy innymi Kurt Diemberger, a przy nim jako pierwszy człowiek, który dokonał ataku bez tlenu-Szerpa Ang Chappal. Ten sukces powtarza rok później Amerykanin Jon Roskelley, wspinając się w stylu alpejskim i bez tlenu.
Pierwsze polskie wejście nastąpiło 15 października 1981 roku przez Przełęcz Makalu i dokonał tego Jerzy Kukuczka, brał on udział w niewielkiej wyprawie, kierowanej przez Wojciecha Kurtykę i mającej za cel osiągnięcia sportowe. Jego solowe wejście na Makalu było wówczas sporym osiągnięciem . Również solo wszedł na wierzchołek Andrzej Czok w październiku następnego roku.
Informacje zawarte na niniejszej stronie nie stanowią oferty w rozumieniu art. 66 i następnych kodeksu cywilnego. Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, rozpowszechnianie lub wykorzystanie zawartości tej strony bez pisemnej zgody autora i webmastera jest zabronione.
