|
|
|
|
Dhaulagiri (8167 m.n.p.m.)
Dhaulagiri wznosi się ona na zachód od Annapurny, od której oddziela ją przełom Kali Gandaki. Jej nazwa pochodzi z połączenia dwóch sanskryckich słów, dhavala - biały, giri - góra i oznacza Białą Górę.. To 6 góra ąwiata pod względem wysokoąci. W grupie górskiej Dhaulagiri Himal znajduje się szeąć szczytów o tej samej nazwie: Dhaulagiri I, czyli główny wierzchołek, II (7751 m), III (7715 m), IV (7316 m), V (7618 m), VI (7268 m). Od Tuchuke Peak i reszty gór wchodzących w skład Dhaulagiri Himal oddziela główny szczyt, lodowiec Chhonbarban Glacier, znajdujący się na północ od wierzchołka. Z pozostałych stron masyw ograniczają: Przełęcz Północno-Wschodnia (5877 m), Południowa (6050 m) i Południowo-Wschodnia.
W 1950 roku, górę próbowała zdobyć grupa wspinaczy francuskich, po nieudanej próbie ataku ąciany zachodniej, próbowali od północy i wyprawa zakończyła się na przełęczy, którą od tej pory zaczęto nazywać Przełęczą Francuzów. Ponowny atak na ącianę północną miał miejsce trzy lata później, kiedy to szwajcarscy himalaiąci dotarli na wysokoąć 7700 metrów. W kolejnych latach, następne wyprawy docierały coraz wyżej, ale żadnej z nich nie udało się pokonać Białej Góry. Sukces odniosła wreszcie wyprawa szwajcarska pod kierownictwem Maxa Eiselina. W wyprawie tej wzięli również udział Jerzy Hajdukiewicz i Adam Skoczylas. W końcu jednak 13 maja 1960 roku, na szczycie stanęli Ernst Forrer, Albin Schelbert, Kurt Diemberger oraz dwóch Szerpów Nima Dorjee i Nawang Dorjee. Ich sukces powtórzyli dziesięć dni później kolejni członkowie ekspedycji Michel Vaucher i Hugo Weber.
18 maja 1980 roku Wojciech Kurtyka i Ludwik Wilczyński dokonali pierwszego polskiego wejącia. Tego samego dnia, ale trzy lata później weszli Jacek Jezierski, Tadeusz Łaukajtys, Mirosław Gardzielewski i Wacław Otręba. 21 stycznia 1985 roku Andrzej Czok i Jerzy Kukuczka podczas wyprawy kierowanej przez Adama Bilczewskiego, zdobyli Dhaulagiri zimą.
 cofnij  strona główna
|
|
|
|
|
